Chris Brookmyre - "Retrospekcja"

Autor: Chris Brookmyre 

Tytuł: Retrospekcja

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Data wydania: 2021

Ilość stron: 416

Ocena: 7/10

PATRONAT KSIĄŻKOWIRU

Opis:

Minęło 16 lat od tamtych wakacji. A ona wciąż czeka…

Amanda, która właśnie zaczęła pracę jako niania, poznaje na pozór idealną rodzinę Temple’ów: byłą aktorkę i słynnego profesora oraz ich troje dorosłych dzieci. Jak w każdej rodzinie, również i w tej za fasadą uśmiechów i uścisków kryją się mroczniejsze emocje. Szesnaście lat wcześniej w tym samym miejscu zginęła mała Niamh Temple.

Amanda poznaje rodzinę podczas ich wspólnych wakacji w nadmorskiej willi położonej w malowniczym zakątku Portugalii. Zaczyna podejrzewać, że jeden z członków rodziny może mieć coś do ukrycia. A podejrzenia to bardzo niebezpieczna rzecz.

Recenzja:

Z taką książką się nie spotkałam od... bardzo dawna. Z pozoru opisuje ona praktycznie losy rodziny, która stara się udawać idealny pierwowzór więzi rodzinnych, natomiast sekrety, które oni skrywają pod powierzchnią... są często straszne, bolesne i lepiej nie wyciągać ich z szafy, bo wszystko to, co próbują stworzyć - czyli idealny wizerunek - może runąć niczym domek z kart albo niczym domino. Tak więc chociaż na początku ta pozycja bardziej przypomina raczej dramat obyczajowy, to z każdą kolejną stroną robi się coraz mroczniej, a to zakończenie... to zakończenie sprawi, że niejedna osoba będzie zbierała szczękę z podłogi, gwarantuję. Dlatego też ta powieść znalazła się pod patronatem Książkowiru - bo my nie polecamy byle czego, ale od "Retrospekcji", chociaż z pozoru wydaje się to całkiem niewinna książeczka, nie można przejść obojętne, a co więcej - nie powinno się przejść obojętnie.

Narracja jest tu prowadzona z kilku różnych perspektyw. Przede wszystkim poznajemy Celię - obecną głowę rodu Temple, która niedawno straciła swojego męża - Maxa. Kiedyś to ona była sławną aktorką, później jej mąż okazał się sławniejszy od niej - mimo że zajmował się tylko psychologią. Oprócz tego poznajemy jej córkę - Marion, która nie do końca umie radzić sobie z macierzyństwem - ale też szybko okazuje się, że matka traktowała ją przez większość życia, jako gorszą od siebie, Rorego - który też okazuje się wyrodnym synem, bo chce żyć po swojemu i Ivy - dziewczynę, która zmieniła tożsamość po tym, jak szesnaście lat wcześniej jej córeczka zaginęła... i do dziś słuch po niej zaginął. 

W to wszystko wplątuje się Amanda - opiekunka z domu obok, która obserwuje, jak rodzina Temple zbiera się w portugalskiej willi, aby spędzić trochę czasu razem - i żeby rozsypać prochy Maxa Temple. Tyle, że Amanda, wpatrując się we wszystko z boku i obserwując to wszystko z dziennikarskim zacięciem, które miała, zaczyna zauważać rzeczy, których może z pozoru nikt by nie zauważył. Co więcej, w jej głowie kiełkuje coraz więcej podejrzeń dotyczących tego, kto w ostatecznym rozrachunku sprawił, że mała dziewczynka zniknęła z powierzchni ziemi. Tyle, że nie wszyscy chcą, żeby Amanda poznała prawdę... 

Dodajmy też, że nie tylko Amandzie coś zagraża - bo prawda, która wychodzi pod sam koniec, wstrząśnie światem niejednego. Autor przez większość czasu starał się utrzymać pozory, swego rodzaju sielskość chwili, ale później, jak już rozpoczęła się konkretna akcja - to ja osobiście nie byłam w stanie odłożyć książki, bo byłam ciekawa, jakie mroki kryją się jeszcze w kolejnych kartach tej historii. I okazuje się, że tych demonów przeszłości trochę było, a nie każdy, nawet w rodzinie Temple, okazał się tym, za kogo próbował się podawać.

Trochę mi zabrało tej akcji od początku, ale obstawiam, że musiał być wstęp, bo inaczej książka liczyłaby z dwieście, może trzysta stron, a nie ponad czterysta. Niemniej jednak fani kryminałów mogą być trochę znudzeni na samym początku, kiedy są przedstawione te bardziej obyczajowe wątki i psychologiczne aspekty. Natomiast czym dalej w las, tym faktycznie fajniejsze smaczki się znajduje - i "Retrospekcja" to potwierdza.

Na samym początku, mimo rozrysowania drzewa genologicznego na starcie, też można było się pogubić w narracjach i w tym, kto jest kim. Na szczęście szybko się przyzwyczaiłam i przestało mi to sprawiać problemy, tylko raczej chłonęłam jakieś szczególiki i detale, których wcześniej nie widziałam. Gdyby nie to, że ta narracja jest jednak tak pokręcona, to zdecydowanie czytelnik nie miałby takiej... sieczki w mózgu i pewnie szybciej by się domyślił, co się ostatecznie stało i kto był największym winowajcą. Natomiast takie podzielenie narracji na kilka osób na pewno pokazuje obraz sytuacji z różnych kątów, z różnych perspektyw - i dlatego to zakończenie jest niczym wisienka na torcie.

Najbardziej polubiłam postać Ivy, chociaż większość miała ją za królową lodu - niemniej jednak jej historia najbardziej we mnie uderzyła, bo uwierzcie mi, to, że straciła dziecko, było tylko jednym z etapów jej koszmarów. Gdyby nie jej historia i gdyby jej tutaj zabrakło, to ta książka wydawałaby mi się nudna, bardzo niekompletna - ale z Ivy na pokładzie okazuje się, że wszystko może mieć drugie dno... 

Dorzućmy do tego wszystkiego jeszcze piękną, taką wakacyjną okładkę i ciekawy opis (chociaż sugeruje on bardziej, że wszystko będzie się kręcić wokół Amandy - a tak nie jest) - i dostajemy powieść, która idealnie nadaje się i na ciepłe dni, i na chłodne noce. Na pewno pobudza wyobraźnie, a do tego wszystkiego: po prostu dobrze się to wszystko czyta (mimo tragedii, o których pisze autor). 

Podsumowując: jak mogłabym nie wziąć tej książki pod patronat Książkowiru? Chyba sami widzicie, że pewnych książek nie można przepuścić przez palce i nie można ich zignorować. Według mnie "Retrospekcja" jest jedną z takich pozycji. Musicie przeczytać - i już! To co, wrzucacie tę powieść do swojego koszyka?