Magda Stachula - "Strach, który powraca"

Autor: Magda Stachula

Tytuł: Strach, który powraca

Wydawnictwo: Znak Literanova

Data wydania: 1 lipca 2020

Liczba stron: 416

Ocena: 8/10

Opis:

Czerwona koperta bez nazwiska i adresu. Skąd się tu wzięła z samego rana? Galop myśli i pulsowanie w klatce piersiowej. Chwilę się waham, ale otwieram. Koronkowe stringi i biustonosz. Uśmiech ulgi, dawno nie dostałam od męża prezentu bez okazji. Satynowy komplet jest piękny, delikatny w dotyku. Ale zaraz, czemu stanik jest o trzy numery za duży? Przecież Adam zna mój rozmiar.

Serce bije mi coraz szybciej. Już kiedyś to przeżyłam.

Staram się oddychać powoli. To na pewno pomyłka. Niemożliwe, żeby to była ona. A co, jeśli wróciła i tym razem zechce odebrać mi córkę?

A następnego dnia, gdy piekę z Amelką muffinki, na stole wibruje telefon. „Nie zasługujesz na to, co masz”. I już wiem, że zaczęło się najgorsze…

Recenzja:

Magda Stachula to autorka, której nazwisko wielokrotnie obiło mi się o uszy, jednak nie miałam jak dotąd okazji, aby przeczytać jakiś utwór tej wschodzącej gwiazdy polskiej literatury. Ten dzień wreszcie nadszedł i z czystym sercem mogę powiedzieć, że zachwyty nad Stachulą nie są bezpodstawne. Pokusiłabym się nawet o nazwanie jej polską Gillian Flynn.

„Strach, który powraca” to piąta powieść autorki, która oprócz tego wydała już wiele opowiadań, a także współtworzyła magazyn literacko-kryminalny „Pocisk”. Chociaż oficjalnie książka nie jest reklamowana jako kontynuacja głośnego debiutu Stachuli,  „Idealnej”, nie zmienia faktu, że nim jest, o czym wspomina sama autorka w podziękowaniach, jednak jestem żywym dowodem na to, że „Strach…” można śmiało czytać bez znajomości pierwszej części.

Główną bohaterką powieści jest Anita, która trochę przypomina mi Amy Dunne, jedną z moich ulubionych fikcyjnych postaci, dlatego też ochrzciłam Stachulę polską Gillian Flynn. Nie jest to jednak kopia 1:1, nie musicie się martwić. Te historie, choć zawierają wspólny mianownik w postaci kryzysu małżeńskiego, są zupełnie różne. Wracając do Anity, jest to postać bardzo mięsista i ciekawa, niejednoznacznie pozytywna, ani negatywna, przez co ogromnie realistyczna. Kobieta, która ma już swoje lata, co odbija się na jej poczuciu własnej wartości, a ten osobisty kryzys dodatkowo pogłębiają problemy w małżeństwie oraz macierzyństwie, o którym tak marzyła, a które okazało się wielkim wyzwaniem. Poza tym Anita zaczyna czuć na plecach czyjś nieprzyjemny oddech, który przypomina jej o tym, że nie tak dawno doświadczała czegoś podobnego i nie skończyło się to dobrze. Czyżby dawny wróg powrócił? A może ktoś nowy chce zamieszać w świecie Anity? 

To wszystko jest jednak głęboko skrywanym sekretem bohaterki, która aspiruje do tego, aby jej życie z perspektywy osoby trzeciej wydawało się sielanką. Lubię czytać takie historie, historie, które pokazują, że pozory mylą oraz uwrażliwiają nas na to, aby nie być głuchym na czyjeś nieme wołanie o pomoc. 

Anita, mimo że wysuwa się na pierwszy plan, nie jest jedyną ciekawą postacią w tej powieści, bowiem moim zdaniem najbardziej interesującą osobą jest nie kto inny, a prześladowczyni kobiety. Jej tożsamości nie znamy, jednak od samego początku możemy wejść do jej głowy, ponieważ autorka poświęca jej wiele rozdziałów, co rusz zwodząc czytelnika. W rezultacie ta z pozoru prosta historia z każdą stroną nabiera rumieńców. Ostatnie kilkadziesiąt stron to już prawdziwa jazda bez trzymanki. 

„Strach, który powraca” jest co prawda moją pierwszą, lecz na pewno nie ostatnią powieścią Magdy Stachuli. Mam nawet przeczucie, że pisarka niedługo dołączy do grona moich ulubionych polskich twórców.