Emily Jane Brontë - "Wichrowe Wzgórza"

Autor: Emily Jane Brontë

Tytuł: Wichrowe Wzgórza

Wydawnictwo: MG

Data wydania: 2017

Ilość stron: 300

Ocena: 8/10

PATRONAT KSIĄŻKOWIRU

Opis:

Arcydzieło. Romans wszechczasów. Jedyna powieść Emily Bronte.

Niezwykła historia miłości Heathcliffa i Katarzyny. Rozgrywa się na przełomie XVIII i XIX wieku w Wichrowych Wzgórzach – posiadłości Earnshawów i w Drozdowym Gnieździe – należącym do rodziny Lintonów.

Stary Earnshaw, będąc w Liverpoolu, znajduje i przygarnia małego cygańskiego przybłędę – Heathcliffa. Katarzyna, córka Earnshawa, z czasem przywiązuje się bardzo do przygarniętego chłopca. Jednak jej brat, Hindley szczerze go nienawidzi.

Kiedy Katarzyna poznaje młodego Lintona jest pod jego dużym wrażeniem, godzi się też zostać jego żoną, choć jej serce należy już wtedy do Heathcliffa…

Recenzja:

Zazwyczaj nie czytam książek podchodzących pod klasykę, nie licząc oczywiście lektur. Dlaczego? Wolę bardziej lekkie powieści, przy których mogę przyjemnie spędzić czas i nie muszę zbytnio zastanawiać się nad tym, co oznacza dane słowo/dany fragment. Są jednak treści, które wypadałoby, wręcz należałoby, znać. Takim przykładem są oczywiście "Wichrowe Wzgórza". Na ich temat mogę powiedzieć w skrócie - kto nie czytał, niech żałuje. Zdecydowanie jest to jedna z lepszych powieści, jakie czytałam w swoim życiu i w ogóle podczas czytania nie myślałam, że ktoś to napisał tyle lat temu... Wręcz przeciwnie - poruszone w tej pozycji problemy dalej są bardzo, ale to bardzo aktualne, a tak naprawdę to zmieniła się tylko nazwa epoki, zachowanie ludzi i style w kulturze. 

"Przewodnią myślą mego życia jest on. Gdyby wszystko przepadło, a on jeden pozostał, to i ja istniałabym nadal. Ale gdyby wszystko zostało, a on zniknął, wszechświat byłby dla mnie obcy i straszny, nie miałabym z nim po porostu nic wspólnego."

Cała fabuła skupia się na Cathy i Heathcliffowi - dziewczynce z dobrego domu i przygarniętym, młodym, cygańskim, chłopcu. Jest to klasyczna powieść o namiętności i miłości silniejszej niż życie i śmierć. Akcja rozgrywa się na wrzosowiskach w północnej Anglii. I chociaż po raz pierwszy została opublikowana ona w 1847 roku, to dalej potrafi doprowadzić czytelnika do emocji takich jak wzruszenie, żal i rozpacz. Zdecydowanie takie powieści lubię najbardziej: które potrafią poruszyć w czytelniku jakąś niewidzialną strunę, wywołać masę emocji i sprawić, że ma się ochotę płakać ze wzruszenia, albo, że przez całą historię ma się gardło ściśnięte z nadmiaru uczuć. "Wichrowe Wzgórza" zdecydowanie do takich powieści należą i zdecydowanie pod tym względem należą się autorce wielkie gratulacje. Według mnie wielu współczesnych pisarzy nigdy nie będzie na tak wysokim poziomie w warsztacie literackim jak właśnie pani Emily Jane Brontë. 

"Nie umiem tego wyrazić, ale z pewności każdy człowiek zdaje sobie sprawę, że istnieje cześć nas samych gdzieś całkowicie poza nami..."

Nawet, jeżeli bardzo spodobała mi się zaprezentowana historia, a tłumacz spisał się niesamowicie dobrze, to nie potrafiłam polubić żadnego z głównych bohaterów. Zdecydowanie bardziej byłam w stanie docenić służącą, której sylwetkę przybliżę już za moment. Wydaje mi się, że nie jest to jednak nic dziwnego - Cathy była bardzo rozpieszczoną dziewczyną, której bardziej zależało na bogactwie niż na miłość, a Heathcliff był bardzo impulsywnym młodzieńcem, który nie potrafił dostosować się do żadnej zasady - myślę jednak, że ma to coś wspólnego z tym, co ten chłopak przeżył, pod względem psychologicznym jakoś musiało się to nad nim odcisnąć (na każdego wywarłoby to jakiś wpływ). Pod względem kreacji bohaterów nie mam jednak autorce nic do zarzucenia, bo jej postacie były żywe, realistyczne i zdecydowanie takie same typy osobowości dałoby się spotkać także we współczesnym świecie. 

"Mogłabym go zabić, a on, nawet konając, nie pomyślałby o zemście."

Narratorem tej pozycji jest Lockwood - mężczyzna, który wprowadza się do Drozdowego Gniazda. Bardzo chce poznać on historię dwóch rodzin: Lintonów i Eastshawów, a w szczególności pragnie on poznać tajemnicę historii Heathcliffa. Z przeszłością tych rodów zapoznaje go Ellen Dean - służąca, która jest bardzo dobrze z nią zaznajomiona, z racji tego, że była naocznym świadkiem wszystkiego, co się tam działo. Uważam, że autorka naprawdę wspaniale pisze. Wydaje mi się jednak, że jak na pierwszą połowę dziewiętnastego wieku, napisała ona coś bardzo brutalnego, coś pełnego mrocznych emocji i szaleństwa. Uważam, że jest więc to swego rodzaju powieść przełomowa, przekraczająca granice i mająca wręcz za zadanie zszokowanie odbiorcy (już sobie wyobrażam, jak reagowały na to osoby z jej otoczenia, kiedy książka ta została opublikowana!). Niemniej jednak we współczesnym warunkach, "Wichrowe Wzgórza" to jeden z największych klasyków, które są znane właściwie przez większość społeczeństwa i przez czytelników. Co więcej, kolejne wznowienia dalej cieszą się wielką popularnością i uznaniem - ciekawe, co by powiedziała na ten temat autorka, gdyby jeszcze miała szansę się wypowiedzieć. Myślę, że nie byłaby zaskoczona, ale kto wie? 

"Jeden chwycił się rozpaczy, drugi nadziei. Każdy wybrał swój własny los i otrzymał to, na co zasłużył."

Bardzo podoba mi się okładka do tej pozycji - jest skromna, prosta, idealnie pasuje ona do książki klasycznej. Mam nadzieję, że nie tylko ja docenię ten fakt. Jest to chyba jedna z lepszych opraw graficznych ze wszystkich wydań tej klasyki, więc grafikowi należą się ogromne brawa. Nie jest przekombinowana, więc od razu rzuca się w oczy i roztacza jakiś swój czar nad czytelnikami. Mam nadzieję, że wszyscy wzrokowcy dorzucą nowe wydanie "Wichrowych Wzgórz" do swojego koszyka w księgarni - bo warto, naprawdę. Wydawnictwo MG spisało się na medal i stworzyło prawdziwą perełkę, która powinna być tylko przykładem na to, że piękne, klasyczne powieści we współczesnym świecie dalej powinny być czytane i dalej powinny robić furorę. 

"Czasami litujemy się nad ludźmi, którzy nie mają litości ani dla siebie, ani dla innych"

O tej książce jest bardzo głośno - nic dziwnego, to przecież arcydzieło! Pragnę więc powiedzieć, jeżeli ktoś o tym jeszcze nie wie, że do tej powieści powstało parę ekranizacji, radzę porozglądać się po internecie i obejrzeć je zaraz po przeczytaniu (tak, ja też planuję się za to zabrać, żeby zobaczyć, jak te wszystkie uczucia uchwycono w obiektywnie kamery). Zachęcam, polecam i nie mam pojęcia, co mogę jeszcze powiedzieć, abyście się zapoznali z tą treścią. Jeżeli chcecie spędzić czas przy naprawdę niesamowitej książeczce - nie czekajcie ani chwili i sięgajcie śmiało po "Wichrowe Wzgórza". Nie będziecie żałować! Ja nie żałowałam, a co więcej - jestem totalnie, całkowicie zakochana w tej pozycji. 

Pozycję tę dostałam od Wydawnictwa MG.