Karen Dionne - "Córka króla moczarów"

Autor: Karen Dionne

Tytuł: Córka króla moczarów

Wydawnictwo: Media Rodzina

Data wydania: 2017

Ilość stron: 336

Ocena: 7/10

Opis:

Helena Pelletier potrafi polować na zwierzęta i wytropić każdy ślad. Nauczyła się tego od ojca, z którym dorastała w całkowitym odosobnieniu w domku na trzęsawiskach. Mężczyzna był jej bohaterem, wzorem do naśladowania i idolem – do czasu, gdy zaczęła sobie uświadamiać, że obie z matką są na bagnach więzione, a ojciec kontroluje całe ich życie. 

Teraz, piętnaście lat później ojciec ucieka z pilnie strzeżonego więzienia i ukrywa się gdzieś pośród moczarów. Helena ma jedno zadanie: dopaść ojca, zanim on dopadnie ją.

Recenzja:

"Córka króla moczarów" wstrząsnęła rynkiem wydawniczym. O tej książce było i w sumie nadal można powiedzieć, że jest wyjątkowo głośno. Już z samych rekomendacji i porównań do uznanych dzieł takich jak "Pokój" i "Millenium" można wywnioskować, że mamy przed sobą bardzo wymagającą i mocną lekturę. Sam środek jest jeszcze bardziej zaskakujący niż opis powieści, który stanowi doskonałe preludium do tego, czego możemy się spodziewać, sięgając po "Córkę króla moczarów", a oczekiwać możemy nie tylko naprawdę solidnej dawki emocji, ale też podstawy do refleksji nad istotą człowieczeństwa.

Najważniejsze informacje o fabule zawarto już w opisie książki, więc pominę streszczanie przebiegu wydarzeń. Mimo że główny wątek "Córki króla moczarów" wydaje się niesamowicie makabryczny i w istocie jest taki, bo wydarzenia ukazane w lekturze przekraczają ludzkie pojęcie i nasze wyobrażenia o najstraszniejszej rzeczy, jaką można uczynić drugiemu człowiekowi, trzeba pamiętać, że nie jest to pierwszy utwór o podobnej tematyce. Nie jest to więc całkowicie odkrywczy pomysł na powieść, lecz na pewno sama koncepcja przedstawienia historii Heleny wyróżnia się na tle innych oryginalnością. 

Autorka położyła nacisk na pokazanie emocji dziecka, a później również dorosłej Heleny, a horror porwanej dziewczynki rozgrywający się w tle pozostał jedynie tłem. Helenę mogłabym nazwać współczesnym Tarzanem, to porównanie jest chyba najbardziej oczywiste, a zarazem najtrafniejsze. Obydwie te postaci zostały wychowane w oddali od cywilizacji, dzięki czemu zostały ukształtowane w odpowiedniej kolejności przez brutalne prawo przetrwania i równie brutalnego człowieka.

W książce występuje również inna analogia interpretacyjna, narzucona nam przez samą autorkę, a mianowicie porównanie losów Heleny z tymi bohaterki baśni Hansa Christiana Andersena "Córka króla moczarów". Dzięki tym wstawkom możemy ocenić Helenę z zupełnie innej perspektywy. Autorka w pewnym sensie przedstawia czytelnikowi dwie teorie o kształtowaniu się osobowości człowieka, a mianowicie biologiczny proces dziedziczenia cech oraz metaforę tabula rasa. Można powiedzieć, że Helena jest przykładem na to, że nasze otoczenie w pewnym sensie definiuje, a zarazem może mieć ograniczony wpływ na to, jakim człowiekiem się staniemy.

Dla mnie metaforyczna warstwa tej książki jest naprawdę warta poświęcenia uwagi. Sama historia jako thriller nie wyróżnia się wiele spośród innych jej podobnych, powiedziałabym nawet, że brak jej zdecydowanych zwrotów akcji, co nie zmienia faktu, że spełnia swoją funkcję zapewnienia rozrywki czytelnikowi, lecz nad sensem, tego co chciała przekazać autorka miedzy wierszami warto głębiej się zastanowić. Polecam.

Wasza Ariada :)

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Media Rodzina