Julia Quinn - "Magia pocałunku. Bridgertonowie. Tom 7"

Autor: Julia Quinn

Tytuł: Magia pocałunku. Bridgertonowie. Tom 7

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Data wydania: 2022

Ilość stron: 440

Ocena: 8/10

Opis:

Nic nie jest tak proste – a równocześnie tak skomplikowane – jak jeden doskonały pocałunek.

Poznajcie naszego bohatera…

Gareth St. Clair jest w kropce. Ojciec, który go nienawidzi, za wszelką cenę chce zadłużyć posiadłość St. Clair i zrujnować jego dziedzictwo. Jedynym majątkiem Garetha jest stary dziennik rodzinny, który być może kryje sekrety przeszłości… oraz klucz do przyszłości młodego człowieka – ukryty skarb. Problem w tym, że napisano go po włosku, a Gareth ani w ząb nie zna tego języka.

Poznajcie naszą bohaterkę…

W zgodnej opinii socjety nie ma drugiej takiej jak Hiacynta Bridgerton. Jest to dziewczyna szatańsko inteligentna, wyjątkowo wygadana, a według Garetha – należy ją zażywać w małych dawkach. Jednak jest w niej coś — coś czarującego i niepokojącego — co go ujęło i nie chce dać spokoju…

Poznajcie biednego pana Mozarta…

Albo nie. Jednak bądźcie pewni, że przewraca się w grobie, kiedy drogi Garetha i Hiacynty skrzyżują się na corocznym – i jak zwykle pełnym fałszów – koncercie rodzinnym Smythe-Smithów. Hiacynta każde słowo Garetha przyjmuje jak wyzwanie; proponuje mu przetłumaczenie dziennika, mimo że jej włoski nie jest całkiem doskonały. Jednak w miarę zagłębiania się w tajemniczy tekst oboje zaczynają odkrywać, że odpowiedzi leżą nie w dzienniku, lecz w każdym z nich…

Recenzja:

O Hiacyncie nie było w poprzednich powieściach zbyt dużo wspomniane - wiadomo, że była to dziewczyna, która nie bała się udzielać szczerych opinii i nie starała się uchodzić za grzeczną i ułożoną panienkę. Trochę więcej o tej postaci było już w książce o Eloise - ale dopiero teraz byłam w stanie w pełni polubić tę bohaterkę - a wystarczyła do tego jedna powieść: "Magia pocałunku".

Hiacynta była ostatnim dzieckiem swojej matki - ostatnią z ósemki rodzeństwa, które nie miała już okazji poznać swojego ojca. I może właśnie dlatego matka pozwoliła jej po prostu być sobą - i nie nauczyła jej, jak trzymać język za zębami. Pani D. - stara ekscentryczka, z którą przyjaźni się Hiacynta, jednak bardzo docenia to w swojej młodej towarzyszce. 

Docenia to na tyle, że chętnie zeswatałaby ją ze swoim wnukiem - Garethem, który niedawno stał się dziedzicem - bo jego starszy brat zmarł z powodu choroby. Gareth nie ma zbyt dobrej opinii - i nie ma też zbyt dużego majątku, ale prawda jest taka, że ma złote serce: szczególnie, jeśli chodzi o spełnianie życzeń swojej babki, dla której byłby w stanie zrobić wszystko.

Takim oto sposobem Hiacynta i Gareth poznają się na wieczorku muzycznym (tak, tym, który przewija się przez praktycznie wszystkie części - i jest owiany sławą tego, że panny Smythe-Smithów nie mają talentu muzycznego). Okazuje się jednak, że chociaż nie mają w planach bliżej się zapoznawać, to Gareth musi skorzystać z pomocy Hiacynty przy tłumaczeniu pamiętnika jego zmarłej babki (tej ze strony taty, nie pani D.) z włoskiego na angielski. 

Czy muszę dodawać, że tajemnica, która pojawia się w międzyczasie - i która wyszła ze stron pamiętnika zmarłej babki głównego bohatera - dodaje tu trochę dynamicznej akcji - ale także sprawia, że Hiacynta i Gareth muszą zacząć współpracować?

Po raz kolejny dodam, że nie byłam w stanie przekonać się do serialu Netflixa - bo cóż, w sporej ilości szczegółów różni się on od pierwowzoru - a książki Juli Quinn są jednak cudowne, nie do podrobienia i mają świetny klimat. I chociaż zdaję sobie także sprawę z tego, że wiele osób ubóstwa ekranizację, to niestety ja jestem w stanie polecić tylko powieści dotyczące rodu Bridgertonów. 

Powiem Wam, że trochę mi smutno, że ta seria się już powoli kończy - bo został nam tylko ostatni męski potomek z rodu Bridegrtonów - i już, koniec. 

Niemniej jednak wiem, że inne powieści Julii Quinn także są super (z wieloma się już zapoznałam), więc pewnie niebawem uda mi się znaleźć godne zastępstwo.

Dodam też od razu, że w polskich wydaniach tej serii, do powieści głównej od razu dołączone są te opowiadania w stylu "co było później, jak bohaterzy byli już X lat po ślubie i mieli swoje dzieci?". Bardzo fajny dodatek - uwielbiam to czytać. 

Podsumowując: kocham Brigertonów, a Hiacynta zdecydowanie jest jedną z tych postaci, które bardzo polubiłam - zresztą Gareth też jest bardzo sympatyczny. Mówiąc w skrócie: warto przeczytać! Polecam gorąco!