Ed McDonald - "Zew kruka"

Autor: Ed McDonald

Tytuł: Zew kruka

Wydawnictwo: MAG

Data wydania: 30 listopada 2018

Liczba stron: 384

Ocena: 8/10

Opis: 

Ryhalt Galharrow dobrze wie, że praca dla Wroniej Stopy na stanowisku kapitana Czarnoskrzydłych nie jest niczym przyjemnym – zwłaszcza, gdy otrzymywane rozkazy są wypaczone, niezrozumiałe lub niemożliwe do wykonania. 

Podczas gdy Królowie Głębi ciskają ogień z nieba, w Valengradzie zaczyna się objawiać świetliste widmo zwane Jasną Panią, której wyznawcy próbują przejąć władzę nad płonącym miastem. 

Chociaż Galharrow nie może nic poradzić na panoszący się kult ani na dziwaczne rozkazy Bezimiennego, gdy z niedostępnego skarbca Wroniej Stopy znika przedmiot o straszliwej mocy, kapitan musi stanąć do wyścigu z czasem, by go odzyskać. Lecz w tym celu będzie musiał wkroczyć do wnętrza koszmaru – do samego serca Nieszczęścia. 

Recenzja:

W lipcu bieżącego roku moje serce skradł Czarnoskrzydły. Książce wystawiłam bardzo wysoką ocenę, bowiem 10/10, a więc nikogo raczej nie zdziwi, że kontynuację przyjęłam z otwartymi ramionami i… ponownie się zakochałam, choć nie tak bardzo jak w pierwszym tomie. Dlaczego? Odpowiedzi znajdziecie w poniższej recenzji! 

Zacznę może od tego, że podobnie jak w poprzedniej części, autor od razu rzuca nas w wir wydarzeń. Tym razem jednak byłam na to przygotowana, a wiedza o świecie – i charakterze - Galharrowa, Nieszczęściu i całej reszcie była mi niezwykle pomocna, choć muszę przyznać, że McDonaldowi udało się mnie kilka razy nieźle zaskoczyć. Zadziwienie budziły wydarzenia, niektóre zachowania postaci i wprowadzone przedmioty (coraz bardziej seria smakuje przepysznym, magicznym postapo), ale – prawdę mówiąc – główny trzon fabularny niewiele ruszył się do przodu. Pod tym względem jestem nieco zawiedziona, bowiem spodziewałam się więcej informacji, więcej wątpliwości, a otrzymałam super opowieść, wyścieloną – jak zwykle – trupami. 

Szczęśliwie, zawiodłam się tylko pod względem nowości dla trzonu całości, bowiem reszta okazała się nienaganna. Mnóstwo tu postaci tajemniczych, zdrajców, fanatyków, świat roi się od wrogów. Akurat w kwestii nieprzewidywalności bohaterów i ich bezwzględności, Zew kruka zwyczajnie wymiata. Jeśli czytając tę książkę pomyślicie, że „nie, on chyba nie zrobi tego, nie byłby do tego zdolny” to możecie być pewni, że właśnie tak – bardziej lub mniej zwyrodniale – postać postąpi. Pewnie nie będzie to zbyt dobrze o mnie świadczyło, ale… bardzo to lubię w tej serii McDonalda. 

Ogromnie również cenię fakt, że w całym tym bestialstwie i mroku, autor potrafi być zarazem poetycki, jak i wulgarny, nie nadużywając zbytnio ordynarnego słownictwa. Lubię również fakt, że chociaż główny bohater to dupkowata wersja Rambo, to i tak chętnie wypiłabym z nim browara (i kopnęła w dupsko przy okazji) – w naszym świecie, naturalnie. Bo – nie wiem, czy wiecie – ale uniwersum cyklu Znak Kruka kipi ciemnością, to miejsce z koszmaru, przerażające i nęcące zarazem. Ed McDonald doskonale potrafi zaintrygować, mistrzowsko włada ponurą ironią i… czarnym humorem. Ja już nie mogę doczekać się kolejnej fali zwłok, potwornych stworzeń, mrocznej magii, okrucieństwa i… Nie będę się pogrążać. Po prostu nie mogę doczekać się kolejnego spotkania z tym możliwie-niemożliwym kunsztem pisarskim! 

Zew kruka zdaje się nie wnosić za wiele do całości, ale mimo wszystko, spędziłam z nim fenomenalnie obrzydliwie i przyjemnie czas. Mam nadzieję, że na wyprawę z Galharrowem wyruszę niebawem. Pocieszający jest tutaj fakt, że cokolwiek się w powieści nie dzieje, tak czytelnik pozostaje cały i zdrowy (przynajmniej na ciele). Powieść polecam przede wszystkim fanom krwawych i mrocznych fantasy, którym niestraszne rzeczy straszne. 

P.S. Okładka jest boska. :O