Sally Franson - "Jak upolować pisarza?"

Autor: Sally Franson

Tytuł: Jak upolować pisarza?

Wydawnictwo: Znak Literanova

Rok wydania: 2018

Ilość stron: 378

Ocena: 4+/10

Opis:

Jest bezwzględna. Jest bezczelna. Nie polubisz jej od razu.

Casey Pedergast jest dyrektorką kreatywną agencji reklamowej. W świecie brandów i marek czuje się jak ryba w wodzie i bezwzględnie pnie się po szczeblach kariery. W wolnych chwilach czyta. Głównie Instagrama.

Kiedy jej szefowa wpada na genialny pomysł zatrudnienia pisarzy do kampanii reklamowych, Casey ma pozyskać najbardziej gorące nazwiska świata literatury. Ale gdy pierwszą ofiarą ma być przystojny pisarz Ben, sprawy mogą się łatwo wymknąć spod kontroli.

Co wyniknie z polowania Panny Ambitnej na Przystojnego Pisarza? Kto zyska, a kto straci na zderzeniu wielkiego świata literatury i reklamy? I czy jest tam miejsce na miłość?

Przezabawna i momentami gorzka opowieść zdradzająca kulisy świata, do którego każdy z nas chciałby zajrzeć. Ale czy chcielibyśmy w nim zostać na dłużej?

Recenzja:

Jak upolować pisarza? zapowiadała się nie tyle na wielce oryginalną, ale przebojową, świetną powieść. Gdy usłyszałam o tym tytule, a potem zobaczyłam opis i bardzo obiecującą wstawkę, że to „Diabeł ubiera się u Prady na dzisiejsze czasy”, nie mogłam sobie odpuścić tej historii. Ale… wreszcie mój entuzjazm do tego tytułu troszeczkę się zmniejszył przez kolejkę innych książek, aż w końcu udało mi się zabrać za powieść Sally Franson. I co, czy Casey Pendergast jest tak bezwzględna, bezczelna, że nie da się jej polubić od razu? Zdecydowanie tak. Powiem nawet więcej: nie da się jej polubić w ogóle.

Od czego zacząć? Przede wszystkim główną bohaterkę poznajemy od razu w agencji reklamowej, której jest dyrektorką kreatywną. Od samego początku Casey opowiada nam w zdecydowanie irytujący sposób o tym, jaka jest genialna, bystra, przebojowa i wspaniała, chociaż w życiu miała tak trudno. I wiecie co? Myślałam, że chociaż humor zrekompensuje te pierwsze złe wrażenia, ale niestety, Casey jest tak denerwująca, arogancka i nadęta, że nie wiedziałam, czy może zdarzyć się cokolwiek, co przekonałoby mnie do jej postaci. Chociaż cały czas mówi, że miała tyle marzeń, planów i chciała być taka ambitna, skończyła w pracy, w której udaje że dobrze się czuje, byle usłyszeć jakąkolwiek pochwałę od „wyniosłej szefowej”. A gdy sprawy przybierają coraz gorszy obrót podczas jej nowego projektu, brnie w niego mimo wątpliwości, mimo sprzeciwu bliskich oraz własnego sumienia. I może zrozumiałabym, że jest zagubiona, że w końcu w wyścigu na szczyt się zatraciła… ale ona wcale tak nie uważa, co więcej, za swoje dziwaczne zachowania obwinia rodzinę, z którą nie próbuje poprawiać kontaktu… Miałam jej już tak dość, że chciałam odłożyć książkę i nigdy do niej nie wracać. I w tym momencie wkracza Ben.

Ben, czyli moja nadzieja na ratunek dla powieści. Jednak nadzieja płonna, bo chociaż ten bohater był ciekawy, nie dał rady udźwignąć całej książki. A szkoda, bo moim zdaniem w jego postaci był duży potencjał, ostatecznie jednak zrobiono z niego mdłego, papierowo czarującego faceta, który właściwie sam nie wiedział czego chce.

Autorka zdecydowała się na przekazywanie swoich mądrych, pewnie mających uchodzić za kąśliwe, uwag, które zupełnie do mnie nie przemawiały, a rzekoma genialność głównej bohaterki zdawała się istnieć jedynie na papierze. Zamierzałam jednak dać książce niższą ocenę, ponieważ naprawdę przez pierwszych 280 stron nie działo się nic, co by do mnie przemówiło. Dopiero po koniec powieści zaczęły mieć miejsce wydarzenia, dzięki którym naprawdę zaczęłam odczuwać jakieś emocje – oprócz irytacji na główną bohaterkę – i dzięki czemu zaczęłam się zastanawiać głębiej nad całą książką. Jednak, powiedzmy sobie szczerze – Jak upolować pisarza? ma o wiele więcej stron, więc te ostatnie nie mogły zastąpić pierwszych złych wrażeń.

Ostatecznie żałuję tego, że ta historia rozwinęła się w ten sposób. Moim zdaniem naprawdę mogła być wszystkim tym, co napisałam we wstępie. Miała potencjał, ciekawą fabułę, dość niezły pomysł. Zabrakło dobrego wykonania, może pójścia bardziej w emocje, niż w nieudane przemyślenia i raczej słabe próbki humorystyczne. Nie polubiłam Casey, nie dałam się oczarować Benowi, chociaż cała historia w ostatecznym rozrachunku nie jest zła, nie zamierzam jej polecać – możecie przekonać się, czy do was przemówi, ale jeśli obawiacie się irytujących sytuacji, aroganckich bohaterek i zwyczajnej nudy przez większą część książki – odpuśćcie i znajdźcie inny tytuł.