Marta Kisiel – „Toń”

Tytuł: Toń

Autor: Marta Kisiel

Wydawnictwo: Uroboros

Rok wydania: 2018

Liczba stron: 416

Ocena: 7/10

Opis:

Toń to opowieść o tym, jak łatwo zniszczyć relacje międzyludzkie i jak trudno je odbudować, i najmocniejszych więziach, które rodzą się nie z podobieństw, lecz z różnic. Oraz o tym, że czasami trzeba odbyć podróż w czasie, aby się przekonać, kto przedkłada złoto i dzieła sztuki nad przyjaźń i lojalność.

Kiedy Dżusi Stern decyduje się oddać przysługę ciotce, jeszcze nie wie, że uruchomi lawinę wydarzeń, których nie da się już cofnąć. Trzpiotowata dziewczyna, jej poukładana siostra oraz kąśliwa ciotka nieoczekiwanie wplątują się w morderstwo — a to dopiero początek niebezpieczeństw, jakie na nie czyhają.

Przesiąknięta krwią i chciwością historia Wrocławia i Dolnego Śląska, rodzinne tajemnice i groza nie z tego świata. Bo dobra powieść zaczyna się od morderstwa, a później napięcie tylko rośnie.

Recenzja:

Marta Kisiel przyzwyczaiła swoich czytelników do pełnych humoru, lekkich w odbiorze powieści. Toń odbiega od tej znanej nam konwencji, jest o wiele mroczniejsza od poprzednich książek autorki i nieco poważniejsza – ale nie tak całkiem, humor też tu się znajduje, bo choć Marta Kisiel porusza poważniejsze tematy, to stylu nie zmienia.

Gdy weźmiecie do ręki Toń, spotka was niespodzianka po zajrzeniu na tył okładki. Znajduje się na nim jedynie świetna grafika Tomasza Majewskiego. Na jednym ze skrzydełek możemy przeczytać króciutki opis, jednak to tyle. W zasadzie nie wiemy, czego się spodziewać. Ale jeśli znamy Martę Kisiel opisy nie są nam do niczego potrzebne, możemy zatonąć w jej nowej powieści i bez tego.

Dżusi Stern po trzech latach spędzonych z dala od domu powraca do rodzinnego Wrocławia. Ma razem z siostrą zaopiekować się mieszkaniem pod nieobecność ciotki. Ale ta długa nieobecność sprawia, że już na wstępie łamie jedną z kardynalnych zasad ciotki i wpuszcza do mieszkania obcego, który… coś z niego zabiera. Razem z siostrą Eleonorą musi to odzyskać, nim wróci ciotka.

Siostry Stern wspólne mają chyba tylko nazwisko. Dżusi to kieszonkowa seksbomba o wybuchowym charakterze, a Eleonora to wysoka, wiotka i poukładana dziewczyna, cierpiąca na nerwicę natręctw. Ale nerwica to nie jedyna przypadłość Eleonory, jak się okazuje. Dziewczyna ma talent, taki sam jak ciotka. Talent, który może się okazać śmiertelnie niebezpieczny.

Autorce udało się nakreślić niezwykle żywe postacie. Napięcia między siostrami i ciotką sprawiają, że na kartach powieści aż iskrzy. Lata milczenia, brak rozmów i wzajemne nieporozumienia robią swoje i kobietom trudno się dogadać, podobało mi się jednak, że kiedy przyszło co do czego, stanęły za sobą murem. Szczególnie zaplusowała Dżusi, chociaż moją ulubioną postacią została najmniej oczywista Klara, czyli ciotka. Nie było jej za wiele na kartach powieści, ale moim zdaniem udała się autorce najlepiej.

Napisałam na początku recenzji, że Toń jest o wiele mroczniejsza od poprzednich powieści autorki. Mam wrażenie, że to głównie przez krwawą historię Wrocławia, która jest ważnym elementem tej książki. We Wrocławiu byłam tylko raz i przyznam szczerze, że niewiele o tym mieście wiem. Jasne, zdawałam sobie sprawę, że kiedyś to było miasto niemieckie, ale jakoś nie uświadamiałam sobie, jak krwawa historia się  z tym wiąże. Teraz już wiem i jest to kolejny plus tej lektury.

Toń to powieść nieoczywista, z ciekawymi bohaterami, całkiem przyjemnym wątkiem miłosnym i historią Wrocławia w tle. Polecam fanom Marty Kisiel i nie tylko – na pewno nie będziecie się nudzić.