Aleksandra Janusz - "Dom Wschodzącego Słońca"

Autor: Aleksandra Janusz

Tytuł: Dom Wschodzącego Słońca

Wydawnictwo: Uroboros

PREMIERA: 4.04.2018

Liczba stron: 416

Ocena: 8/10

PATRONAT KSIĄŻKOWIRU

Opis:

Mag-szermierz Lloyd zmierzy się ze swoją mroczną przeszłością. Błyskotliwy informatyk Timothy wyjdzie poza wirtualny świat. Narcystyczny rockman Gabriel wreszcie zacznie podejmować własne decyzje. Razem z zakonnicą Weroniką, wiekowym Krzysztofem oraz niespodziewanym przybyszem z odległych stron stawią czoło mitycznym bestiom oraz dawnym - i nowym - wrogom. Czy znajdą odpowiedzi na zagadki, jakie zostawiła po sobie legendarna Kaja Modrooka? I czy Eunice wyjdzie zwycięsko z próby, jaką postawi przed nią los?

Recenzja: 

Mag-szermierz, informatyk, rockman – to właśnie te trzy słowa (a w zasadzie trzy postacie) wymienione w opisie zachęciły mnie do sięgnięcia po Dom Wschodzącego Słońca Aleksandry Janusz. Jest to wznowienie powieści wydanej w 2006 roku pod tym samym tytułem. W komentarzu od autorki dowiadujemy się, że zastosowała tutaj drobne poprawki kosmetyczne i poprawiła kilka elementów, m.in. dialogi. Niestety, jest to moje pierwsze spotkanie z tą książką, więc nie jestem w stanie porównać jej pod tym względem. 

Świat był skomplikowanym miejscem, niejednoznacznym i niejednorodnym. O tym wiedziała zawsze. Nie dało się ująć go w schematy, w ramy, proste prawa. Żadna z filozofii, żadna z teologii nie objaśniała go wystarczająco dobrze.

Dom Wschodzącego Słońca niewątpliwie wyróżnia się na tle powieści fantastycznych, które dotychczas czytałam. Przede wszystkim większość książki bardziej przypomina anegdoty o życiu magów w Farewell niźli faktyczną historię, ale dla mnie nie było to wadą. Z przyjemnością poznawałam bohaterów – wiecznie zbuntowaną Eunice; Timothy’ego, który nadrabiał swoją niepełnosprawność inteligencją i niezwykłym talentem, zjawiskowo pięknego Gabriela; Lloyda wyciągniętego prosto z filmu akcji i… wielu, wielu innych, jak choćby uporządkowaną zakonnicę Weronikę oraz nieco ekscentrycznego podróżnika – Krzysztofa. Mieszkańcy tytułowego azylu są osobami o zupełnie różnym spojrzeniu na bycie, odmiennych charakterach i zdolnościach, a dogadują się znakomicie – nie zawsze jest doskonale, ale tak to już jest w życiu… 

– Twój kolega zachowuje się, jakby wyszedł z filmu, a de­mony robią wrażenie wyjętych z gry wideo. Może to głupia myśl, ale... nie ma w tym nic przypadkowego, prawda? 

– Bystre spostrzeżenie. – Timothy skinął głową. – Magia działa najlepiej, jeżeli znajduje oparcie w zbiorowej podświa­domości. Nie zawsze można to osiągnąć... ale korzystamy z te­go, co mamy. Z demonami jest trochę inaczej. Ich forma bez­pośrednio zależy od tego, w co wierzą ludzie. 

Sam system (przepraszam za to słowo, Eunice!) magiczny w Domu Wschodzącego Słońca jest bardzo tajemniczy i fascynujący, polegający w dużej mierze na zacieraniu granic i… nauce. Cała ta informatyczna sieć i geometria, zagadki tworzone przez jednego z bohaterów, symbole, wyjaśnienia autorki – dla mnie to po prostu wielkie WOW! Fragmenty o działaniu magii nie tylko intrygują, ale i budzą w czytelniku refleksje. Bo czy nie poszukujemy ciągle… czegoś? 

„Wszyscy magowie są ludźmi” – głosiła pierwsza strona kodeksu – „I wszyscy ludzie mogą zostać magami”. Tyle że, dodawała w myślach Eunice, na ogół nie chcą. A ci, którzy chcieliby, nie wiedzą, jak się do tego zabrać. Nie wystarczy, że uwierzą. Nie pomoże im medytacja pod wodospadem, na­uka gotowych formułek, żadna internetowa moda, żadne diety, newage’owe obsesje i teorie spisku. Są pytania, które należy sobie zadać, góry i doliny, które trzeba przejść. I każda odpowiedź przyniesie ze sobą kolejne zagadki. 

Język autorki jest lekki, powabny – bardzo łatwo zatracić się w treści, w sieci magicznych rozwiązań i wyobraźni. Dom Wschodzącego Słońca czyta się niezwykle szybko – bawi, miejscami wywołuje dreszczyk emocji, niepokój, ale i radość. Aleksandra Janusz przekradła do swojej powieści dużą dozę kultury, legend i mitologii (duszki, wampiry, elfy, demony...), a nawet nawiązań do współczesnego świata i – naturalnie – rocka (bo czegóż innego spodziewać się po powieści o takim tytule?). Jedyne zażalenie mam do akcji powieści, która czasami pędzi na złamanie karku, przez co niektóre wątki wydają mi się przedstawione odrobinę po macoszemu, prawie całkiem pominięte. A szkoda, bo styl pisania autorki przypadł mi do gustu jak żaden inny, zdumiewająco mnie oczarował – o Gabrielu i Timothy’m mogłabym czytać i czytać, i czytać! 

W Domu Wschodzącego Słońca nie doszukacie się schematów. To powieść pełna specyficznego humoru, muzyki i wyśmienitej śmietanki towarzyskiej, która zaskakuje na każdym kroku, uczy i wzrusza. Książka Aleksandry Janusz to fantastyczna przygoda, rozrywka, a jednocześnie odkrywanie siebie w jednym. Polecam każdemu, kto szuka mocniejszych wrażeń, szczególnie takich podanych w iście magiczny sposób.

Tę książkę zrecenzowałam dla Was dzięki Wydawnictwu Uroboros. :)