Arwen Elys Dayton - "Poszukiwaczka"

Autor: Arwen Elys Dayton

Tytuł: Poszukiwaczka

Wydawnictwo: Uroboros

Rok wydania: 2016

Ilość stron: 476

Ocena: 6/10

Opis: 

Od wieków Poszukiwacze wykorzystywali swoje niezwykłe umiejętności,
żeby czynić świat lepszym. Quin Kincaid i jej przyjaciele Shinobu i John przez lata byli szkoleni, by dołączyć do tego zaszczytnego grona. W chwili gdy mają złożyć przysięgę, wszystko się zmienia. John, którego kocha Quin, nie zostaje dopuszczony do ceremonii, a ostateczna próba przed przystąpieniem do grona Poszukiwaczy nie okazuje się tym, czego się spodziewali.
Od tej pory Poszukiwaczka wraz z Shinobu będzie musiała stawić czoło zaborczemu ojcu, który wytrenował ją na zabójczynię. A także ukochanemu, który dopuszczając się zdrady, próbuje odebrać od nich Starożytny artefakt będący dziedzictwem jego rodziny. Jednak wszystko się może odmienić, gdy na drodze Poszukiwaczy staną tajemniczy Sędziowie, którzy oddzielą to, co sprawiedliwe, od tego, co nikczemne i zdradzieckie.

Recenzja:

Fantastyka to mój ulubiony gatunek, a co za tym idzie bardzo często po niego sięgam. Można w niej trafić – oczywiście tak samo jak w każdym innym gatunku – na prawdziwą perłę, ale także na coś, co okaże się nie spełniać zupełnie naszych oczekiwań. Istnieją jednak książki znajdujące się pomiędzy tymi dwoma przeciwstawnymi biegunami – i jedną z takich jest właśnie „Poszukiwaczka”. Książka, która zrobiła na mnie wrażenie, ale mimo wszystko mnie zawiodła… Rozumiecie, co mam na myśli? Jeśli nie, to już wyjaśniam.

Jak mówi nam opis (którego właściwie nie powinno się czytać przed przystąpieniem do lektury, bo zdradza zdecydowanie za wiele) tytułowi Poszukiwacze posiadają niezwykłe umiejętności i od wieków wykorzystywali je wyłącznie, by naprawiać świat. I tak o swoim przyszłym „zawodzie” myśli także piętnastoletnia Quin Kincaid, a także jej kuzyn Shinobu, którzy trenują, by stać się częścią tej wspaniałej historii. Razem z nimi szkoli się John Hart, chłopak, który zaczął o wiele później, niż powinien i który zdaje się mieć więcej tajemnic, niż by się zdawało. Po złożeniu przysięgi nowi Poszukiwacze orientują się wreszcie, że nic nie jest takie, jak im opowiadano. Ale czy nie jest już za późno, by się wycofać? A nawet jeśli można by było, to czy po tym, co już stało się za ich udziałem, będą w stanie normalnie żyć?

Sam pomysł na książkę moim zdaniem był bardzo udany, chociaż przyznam, że na początku miałam problem ze zrozumieniem tego, czym tytułowi Poszukiwacze w ogóle są. Ostatecznie jednak jak w każdej książce fantastycznej, która stara się wprowadzić coś nowego i świeżego, trzeba trochę czasu, żeby się do tego przyzwyczaić. Tak też stało się w tym wypadku, w końcu udało mi się dostosować i zrozumieć w pełni książkę, dzięki czemu podobały mi się już wszystkie opisy skomplikowanej broni, świata rządzącego się innymi prawami i potyczek, które były naprawdę dobre.  Poza tym za ogromny plus książki uważam też prowadzenie narracji  trzecioosobowej z perspektywy kilku bohaterów – dało to świetny kontrast między ich przekonaniami, które później musieli weryfikować oraz bardzo dobrze pokazywało wnętrza tych osób, które wydawały się zupełnie inne, gdy czytaliśmy o nich z perspektywy poprzedniej postaci.

Świat stworzony przez autorkę jest na pozór zwyczajny, ale gdy zagłębiamy się w niego bardziej, widzimy jego skomplikowanie. I tu pojawia się pierwszy minus, bo mam wrażenie, że w pewnym momencie autorka zwyczajnie przekombinowała i zrzuciła na bohaterów zbyt wiele, by wyszło to im na zdrowie. Kolejnym, co mi się nie spodobało był, jak może większość z Was się domyśli, wątek miłosny. Nie będę zdradzać szczegółów (chociaż jeśli czytaliście opis to, cóż, już wiecie co się mogło stać), napiszę tylko, że to największy minus według mnie. Poza tym muszę powiedzieć, że miałam ogromny problem z bohaterami. To znaczy od początku wiedziałam, że mają oni mniej więcej po piętnaście lat i to może wpływać na ich zachowanie, więc w większości przymykałam oko na niektóre ich naiwne przekonania czy czyny, jednak w pewnym momencie i ta świadomość przestała wystarczać. I mimo że polubiłam aż jedną osobę – i zupełnie mnie nie zdziwiło, gdy okazało się, że tak naprawdę moja sympatia poszła w złym kierunku, bo zdarzało mi się to aż nazbyt często – to zakończenie zdołało mnie zawieść i mam mieszane uczucia co do czytania drugiej części, chociaż stoi jako numer jeden w kolejce do przeczytania.

Ostatecznie oceniam „Poszukiwaczkę” dość wysoko. Moje zawiedzione uczucia co do kilku wątków nie mogą przekreślić tego, że autorka wykonała kawał dobrej roboty odnośnie stworzonego przez siebie świata, nowego pomysłu, z którym ja nigdy się nie zetknęłam i z fabułą, która naprawdę mnie zaciekawiła. Dlatego sięgnę po drugą część, zastanawia mnie jak dalej potoczą się losy bohaterów „Poszukiwaczki” po końcowych starciach. Wy natomiast sprawdźcie sami, czy macie podobne odczucia, co ja. Jestem niezmiernie ciekawa, czy lektura tej książki także jednocześnie Was zawiedzie i wywoła podziw.

~Aga

Książkę dostałam od wydawnictwa Uroboros