Jessie Burton - "Muza"

Tytuł: Muza

Autor: Jessie Burton

Wydawnictwo: Literackie

Data wydania: 24 listopada 2016

recenzja przedpremierowa

Liczba stron: 475

Ocena: 8/10

Opis:

Świat wielkiej sztuki, jeszcze większych namiętności i tajemniczy obraz, który skrywa więcej niż tysiąc słów.

Po jednej stronie płótna dziewczyna trzyma odciętą głowę swojej siostry, po drugiej − lew, który za chwilę poderwie się do zabójczego skoku... Obraz, który latem 1967 roku trafia do renomowanej galerii w Londynie, elektryzuje środowisko marszandów. To może być „śpioch”, dzieło młodego hiszpańskiego artysty z lat 30. XX wieku zaginione w trakcie wojny. Potwierdzają to listy z muzeum Prado oraz fundacji Peggy Guggenheim. Wskutek szczególnego zbiegu okoliczności stenotypistka zatrudniona w galerii, 26-letnia Odelle Bastien, trafia na trop fascynującej historii z Andaluzji roku 1936. Losy Harolda Schlossa, Żyda z Wiednia, który pośredniczy w sprzedaży dzieł Kokoschki, Klee i Klimta, jego pięknej żony Sary i niezwykle uzdolnionej córki Oliwii, w nieoczekiwany sposób splotą się z jej własnym. Czarnoskórej imigrantki z Trynidadu, która choć nagrodzona prestiżowym literackim wyróżnieniem za debiutanckie opowiadanie, z trudem znajduje swoje miejsce w ksenofobicznym Londynie.

Recenzja:

Nie czytałam debiutu Jessie Burton, ale wiem, że został bardzo entuzjastycznie przyjęty – zarówno zagranicą, jak i w naszym kraju. Kiedy pani Marta z Wydawnictwa Literackiego zaproponowała mi drugą książkę autorki, Muzę, nie zastanawiałam się zbyt długo – opis zapowiadała napisaną z rozmachem, świetną historię. Paczka przyszła szybko, a w niej niespodzianka. Oprócz książki małe płótno, farba i pędzelek oraz list z prośbą o namalowanie recenzji. Nie oceniajcie mojego „dzieła” zbyt surowo, bo artystka ze mnie żadna, ale jeśli miałabym opisać tę książkę jednym zdaniem, to brzmiałoby ono tak:

Londyn, rok 1967. 26-letnia Odelle jest czarnoskórą emigrantką z Trynidadu. Po pięciu latach poszukiwań zdobywa wreszcie pracę marzeń i zostaje maszynistką w Instytucie Skeltona. Poznaje tam Marjorie Quick, starszą, dystyngowaną kobietę, która niezwykle ją intryguje. Na ślubie swojej przyjaciółki poznaje również młodego londyńczyka, Lawrie’ego, który po śmierci matki wszedł w posiadanie pewnego obrazu. Jaką historię skrywa płótno? Co ma wspólnego z Quick? I kto naprawdę jest autorem pobudzającego wyobraźnię obrazu?

Akcja książki toczy się dwutorowo. Autorka przedstawia nam tak naprawdę dwie historie – jedna rozgrywa się w Londynie, druga na początku lat 30. XX wieku w Hiszpanii, a konkretnie w Andaluzji. Każda ma swój urok, choć nie ukrywam, że ta druga (a właściwie pierwsza, jeśli patrzeć chronologicznie) podobała mi się bardziej. Odelle szuka swojego miejsca w ksenofobicznym Londynie, a zagadkowy obraz sprawia, że w jej życiu coś zaczyna się dziać. Historia Schlossów i Roblesów jest barwniejsza, bardziej porywająca i krwista. Olivia Schloss ma zaledwie dziewiętnaście lat, gdy wraz z rodzicami przeprowadza się na hiszpańską prowincję. Poznaje tam rodzeństwo – Izaaka i Teresę Roblesów. Ich losy splatają się ze sobą w nieoczekiwany sposób.

Ta książka to kawałek historii – autorka niezwykle barwnie i ciekawie odmalowała w niej obraz Londynu, a także hiszpańskiej rewolucji i pozycji kobiet w ubiegłym stuleciu. Stworzyła mądrą opowieść o miłości, przyjaźni, zdradzie i śmierci, a także o sztuce i spełnieniu, jakie może ona ze sobą nieść.

Burton ma naprawdę dobre pióro, przy fragmentach, których akcja toczyła się w Londynie, miałam wrażenie, że czytam jakiegoś angielskiego klasyka. Konstrukcja książki też zasługuje na pochwałę – kolejne fakty są ujawniane stopniowo i choć sporo można się domyślić, autorka tak sprytnie kieruje czytelnikiem, że na koniec udało jej się mnie zaskoczyć.

Muza to coś dla wielbicieli sztuki i dobrej literatury. To mądra, dobrze napisana książka – jedna z tych, które zapamiętuje się na dłużej. Miejcie ten tytuł na uwadze, bo jeszcze będzie o nim głośno.

Za możliwość przeczytania dziękuję pani Marcie z Wydawnictwa Literackiego!