Patrycja Gryciuk - "450 stron"

Autor: Patrycja Gryciuk

Tytuł: 450 stron

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Data wydania: 2015

Ilość stron: 416

Ocena: 6/10

Opis:

Ktoś musi zginąć, żeby o tej książce zrobiło się głośno…

W świecie w którym wszystko jest na sprzedaż, skrajne i drastyczne posunięcia marketingowe nie dziwią już nikogo. Ale czy ktokolwiek zdecydowałby się na zabójstwo, aby wypromować nową książkę?

Wiktoria Moreau to królowa kryminału, która w przeddzień wyczekiwanej przez miliony czytelników premiery najnowszej książki, zostaje posądzona o zniesławienie. Zamiast cieszyć się ze spotkań z wielbicielami, uczestniczy w procesie sądowym i policyjnym śledztwie w sprawie serii morderstw popełnianych według fabuły powieści jednego z jej największych konkurentów.

Nieznane i fascynujące kobiece oblicze polskiego kryminału!

Recenzja:

"Żyjesz? Czy tylko oddychasz?"

Któż z Was nie słyszał o tej książce? W internecie było pełno recenzji, informacji i innych rzeczy powiązanych z tą pozycją. Nic więc chyba dziwnego, że i ja w pewnym momencie byłam na tyle zaintrygowana nie tyle samą powieścią, co autorką i postanowiłam zapoznać się z treścią. Wiedziałam, że jest to już druga książka wydana spod pióra Patrycji Gryciuk i stwierdziłam, że na pierwsze spotkanie z nią wolę zabrać "450 stron".

"To miłość jest najważniejsza w życiu. To o nią wszyscy ciągle walczymy. Staramy się, próbujemy od nowa i od nowa raz jeszcze. Tak naprawdę tylko ona się liczy, tylko ona pozostaje i ma znaczenie. Dzięki niej znosimy wszystko. Dzięki niej czujemy, że żyjemy."

Pozycja ta już samym opisem kusi książkoholika - książka o książkach, idealna kombinacja. Niezbyt często spotykam się z głównym bohaterem, który akurat byłby pisarzem, czy też pisarką, dlatego też sporo oczekiwałam od tej powieści. Dodatkowo cała masa pozytywnych rekomendacji - na portalach społecznościowych, na blogsferze... I muszę przyznać, że trochę się na tym przejechałam, jednak nie na tyle, aby nie móc z czystym sumieniem polecić tej pozycji. 

Wiktoria Moreau to dosyć skomplikowana postać, Trudną ją opisać w zaledwie kilku słowach, jest bardziej złożona, bardzo realna. Autorka świetnie przedstawiła całą jej historię, jedyne, czego mi zabrakło, to momentami takiej równowagi - zdaję sobie sprawę, że czasem osoby myślą coś innego, a robią coś innego, ale akurat przy postaci Wiktorii bardzo mi się to rzucało w oczy.

Reszta bohaterów też bardzo mi się podobała - praktycznie idealnie dopracowani, każdy ma na tyle indywidualny zbiór cech i zainteresowań, że czasami zastanawiałam się, czy autorka nie miała w rzeczywistym świecie jakichś wzorców, na których się opierała. Jeśli jednak wszystko jest wytworem jej wyobraźni - to ogromnie ją za to podziwiam.

Pomysł na książkę bardzo oryginalny, sporo akcji, różnych zwrotów zdarzeń... Ciężko jest więc sklasyfikować jednoznacznie tę powieść - jest kryminał, jest sensacja, jest thriller, co więcej - jest nawet romans! Chociaż powiem szczerze, iż osobiście sądzę, iż akurat ta pozycja wiele by zyskała, gdyby nie było żadnego miłosnego wątku, szczególnie przedstawionego w taki sposób. Czasem zdarzała się też pewna monotonia w akcji, miałam wrażenie, że przez ileś tam stron dosłownie nic się nie dzieje - takie momenty były, ale nie było ich aż tak dużo.  

Pod względem stylu autorki i opisów - jestem zachwycona. Opisy były niezwykłe, miałam wrażenie, że Patrycja Gryciuk wręcz maluje słowami, robiła to w tak mistrzowski sposób. Sam dobór słownictwa jest też bardzo odpowiedni i intrygujący. Co natomiast mi się nie podobało - albo raczej z czego nie jestem do końca zadowolona - to dialogi. Definitywnie mogłyby być one bardziej dopracowane. 

"Wiktoria uwielbiała eksperymentować ze słowami. Pisać, zestawiać, bazgrać, wymieniać. Bawić się nimi. Była też faza na tłumaczenia i wybory na Miss Języka. Na przykład taki deszcz. Po angielsku rain. La pluie po francusku. La lluvia po hiszpańsku, a u nas deszcz. Nasz jest szeleszczący, hiszpański jest mokry, rain stuka w parapet, ale żabojady górą! La pluie spada samo z nieba i rozbija się z niesłychaną wilgotnością o gładki policzek. Nic na to nie poradzimy, la pluie jest najbardziej wodny i tęczowy na świecie. W Oregonie nie pada. Il pleut en Oregon. Albo motyl. Le papillon. Ładnie, ale kojarzy się z pajęczyną. A już taki motyl uwięziony w pajęczynie to straszny widok. Jak słyszysz butterfly to wielka maślana mucha fruwa ci przed oczami. Nie ma szans. Motyl płynie razem z melodią. „Dmuchawce, latawce, wiatr”. Nie da się ukryć: motyl jest nasz."

Odnośnie okładki - jest ładna, definitywnie pasuje do treści i historii. Pod tym względem wydawnictwo naprawdę się spisało. Jako osoba, która potrafi docenić wygląd książki, to pozycją tą zdecydowanie mogłam się pochwalić znajomym, którzy zwracają uwagę tylko i wyłącznie na okładkę. 

W pozycji tej nie rzucił mi się w oczy żaden błąd - ani ortograficzny, ani interpunkcyjny, ani tym bardziej jakaś literówka. Mam nadzieję, że w ogóle takowych nie było. Jest to olbrzymi plus zarówno dla autorki, jak i dla osób, które zajmowały się korektą tekstu, ponieważ ostatnio coraz częściej zdarza mi się w książkach wyłapywać różnego rodzaju błędy.

Jeśli macie czas i chcecie przeczytać coś oryginalnego, to powinniście sięgnąć po tę książkę. Jestem pewna, że nie będziecie tego żałować. Powieść tę czyta się naprawdę szybko i z ogromną przyjemnością. Myślę, że kolejne pozycje tej pani będą jeszcze lepsze - a szczególnie zakończenia! Muszę bowiem dodać, że końcówka bardzo mnie zawiodła. Stąd ocena, jaką wystawiłam powieści. Może wy odbierzecie to inaczej niż ja?

Powieść tę dostałam od Wydawnictwa Czwarta Strona