James Frey - "Endgame. Wezwanie"

Autor: James Frey

Tytuł: Endgame. Wezwanie

Wydawnictwo: Sine Qua Non

Data wydania: 2014

Ilość stron: 512

Ocena: 3/10

Opis:

W Ziemię uderza seria meteorytów. Tylko garstka jest świadoma tego, co to oznacza…

W ich żyłach płynie krew starożytnych cywilizacji.W ich umysłach odzywa się głośne wezwanie.W ich rękach znajduje się los świata.Nie mają nadprzyrodzonych zdolności. Nie potrafią latać, nie posługują się magią.Od dziecka szkolono ich, by stali się zabójcami idealnymi.Nadszedł czas.Usłyszeli wezwanie.Rozpoczyna się "Endgame"!

Recenzja:

Oto Endgame.

A więc - w skrócie - nic specjalnego. A dlaczego? Dowiecie się za chwilę.

Z początku chciałam podkreślić, że nie oceniam zagadki, której nawet nie próbowałam rozwiązywać, a treść książki. Fabuła opiera się na dość znanym i lubianym (szczególnie przez autorów - gwarancja sukcesu!) schemacie. Koniec świata, superbohaterowie, ogólnie rzecz biorąc historia, której nie powstydziłby się Marvel. Ale tylko w teorii, ponieważ osobiście uważam, że jednak te ekranizacje komiksów są o wiele bardziej widowiskowe i przede wszystkim mądrzejsze od prezentowanej książki. Tak, dobrze przeczytaliście! 

Endgame to gra, która ma zakończyć losy świata w jego obecnym stanie. Nie przeżyje nikt oprócz ludu, którego przedstawiciel wygra. Jak to zrobić? Potrzebna jest przede wszystkim niezniszczalność, ogólnie trzeba być androidem, który jednak myśli jak człowiek, bo pakuje się w niewiarygodnie głupie sytuacje. Po drugie oczywiście trzeba mieć dużą cierpliwość, bo przecież siedzenie i czekanie aż rozwiązanie zagadki spadnie nam z nieba jest dość czasochłonne. Lub, dla bardziej rezolutnych - możemy komuś gotowe rozwiązanie ukraść, a więc przebiegłość! No i to by było na tyle. 

"Endgame to zagadka życia, powód śmierci. Zawiera się w niej początek wszystkich rzeczy i koniec wszystkich rzeczy."

Jak sami widzicie jeśli pomysł nie jest najwyższych lotów, to wykonanie tym bardziej leży i kwiczy. Bohaterowie, którzy są do siebie bardzo podobni mimo usilnych starań autora. Każdy z nich działa wbrew rozsądkowi, są wytrenowanymi zabójcami, którzy zawstydziliby Herkulesa i innych. A mimo to, jedyna postać, która nie została wytrenowana do Gry, radzi sobie lepiej niż niejeden Gracz. Czy tylko mi to śmierdzi? Ponadto, to nawiązanie do mitologii nie jest przypadkowe. Całe Endgame bardzo przypominało mi właśnie historie bogów. Obie książki są strasznie nieprawdopodobne i naiwne, a także pełne przemocy i innych ludzkich żądz. Dodatkowo to wręcz odstręczające całkowite przekopiowanie wątku powstania świata. W dzisiejszych czasach nie ma już żadnych świętości, a prawa autorskie przeszły do historii.

Samej tajemniczości, która powinna nadawać historii magii i niezwykłej aury, po prostu nie było. Zagadki wzięte z kosmosu (nie doszukujcie się tutaj obcych cywilizacji, są jakieś granice!), a rozwiązania zupełnie niewiarygodne. Czytelnikowi zostaje narzucona wola autora, tak ma być i koniec, bo ja tak napisałem! Satanistyczny śmiech w tle... Tak zwani Kanapowi Indiana Jones ciągle będą się irytowali, nie polecam. Tak samo historycy będą musieli znieść ciągłe zgrzytanie zębów na nieścisłości w fabule.

Właściwie jedyne, co wymaga poklasku w Endgame to widowiskowe sceny śmierci i walki, fruwające flaki i części ciała. Każdy wielbiciel stylistyki gore będzie zachwycony! 

Podsumowując, powiem Wam, że to wiele hałasu o nic. Cieszmy się, że to fikcja literacka, bo jeśli naprawdę nasza cywilizacja zależałaby od takich Graczy, to śmiem wątpić, czy ludzkość by to przetrwała.

Wasza Ariada :)

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Sine Qua Non