Barbara Rybałtowska - "Bez pożegnania"

*muzyka*

 Autor: Barbara Rybałtowska

Tytuł: Bez pożegnania

Wydawnictwo: Axis Mundi

Data wydania: 2008

Ilość stron: 328

Ocena: 5/10

Opis:

Część I sagi napisanej ujmującym, ciepłym językiem opowiadającej historię matki i córki wobec burzliwych dziejów Polski XX w. Uwikłane w historię tworzą wbrew okrucieństwom losu ciepłą i kochającą rodzinę. Pomimo tragicznych zdarzeń, które są ich udziałem patrzą na świat z radością życia, ciepłą życzliwością i humorem. Od pierwszych stron książki wciągają nas w swój świat.

Recenzja:

"Bez pożegnania" to pierwsza część sagi rodzinnej napisanej przez Barbarę Rybałtowską. Dotyczy ona wydarzeń z burzliwych dziejów Polski w XX wieku i jest ona oparta na wydarzeniach przeżytych przez autorkę. 

Spodziewałam się, że książka ta wywoła we mnie naprawdę sporo emocji, jednak... nie stał się tak. Mimo wielu pochlebnych opinii i recenzji, czytający tę pozycję po prostu się nudziłam.

Nie jestem fanką sag rodzinnych, aczkolwiek tej postanowiłam dać szansę. I bardzo się na tym przejechałam. 

Zastanawiam się, dlaczego książeczka zdobywa tak wysokie noty, skoro nie jest aż tak dobra i istnieje o wiele więcej innych, lepszych pozycji (zdarzają się też lepsze sagi).

„I jak tu uwierzyć w powszechnie głoszoną prawdę, że ubóstwo uszlachetnia, kiedy się na własnej skórze poznało, jak nędza upodlić potrafi."

Pierwsze, co nie pasowało mi w tej pozycji to styl i język, jaki został tu użyty. Całkowicie nie pasował on do tej powieści... był po prostu zbyt monotonny, zbyt banalny. 

Przez pierwsze pięćdziesiąt stron aż chce się odłożyć tę książkę w kąt i nigdy więcej do niej nie wracać - niby zawiązanie akcji, ale... dawno nie czytałam tak słabego początku. 

Później jednak poziom pozycji tej znacznie się podnosi - coraz lepsze opisy, coraz więcej akcji (która oczywiście nawiązuje do wydarzeń, które się wtedy rozgrywają).

Muszę przyznać, że spodobało mi się to, jak autorka stworzyła bohaterów. Postać Zosi - młodej, inteligentnej kobiety, która zostaje postawiona przez tak brutalną rzeczywistością i stara się z nią zmierzyć... To wszystko sprawia, że budzi się we mnie podziw i uznanie dla tej bohaterki. 

Widać również, jak bardzo zależy jaj na swojej córeczce, dla której jest w stanie zrobić dosłownie wszystko. Niektóre matki powinny uczyć się od niej, jak powinno wyglądać macierzyństwo i kim dla dziecka powinna być matka.

Plusem tej powieści było także to, iż napisana jest ona w pierwszoosobowej narracji, która zdecydowanie sprawia, iż książkę tę czyta się o wiele szybciej i przyjemniej, niż gdyby była napisana ona w narracji trzecioosobowej.

Okładka tej pozycji nie jest jakaś szczególnie niesamowita (w porównaniu z okładkami innych, współczesnych książek), ale prostota sprawia, że pasuje ona idealnie do treści.

Książeczki ani nie polecam, ani nie odradzam. Zachęcam jednak do tego, aby sięgnąć po nią i samemu wyrobić sobie zdanie na jej temat.

„Śniłam dziś dom ojca i babcię Domańską, mówiła do mnie tekstem jednej ze swych słynnych maksym:

- Nie dbaj o rzeczy i miejsca. Są sprawy świętsze niż pragnienie, żeby mieć, posiadać. Naucz się być...

Ze wschodu nadciąga sowieckie wojsko. A ziemia drżała... Tylko odgłosy jadących czołgów, ciężkich samochodów i kopyt końskich. Czerwonarmiejcy szli główną ulicą miasteczka... 

Kazio zaczął płakać:

 -Jak oni tak iść nie przestaną, to nie dojdę jutro do szkoły, bo jest po drugiej stronie. A mamy rysunki! 

Piotr maluje jak szalony. Jestem szczęśliwa, bo daje mu to odprężenie. Kiedy siedzi przy płótnie, twarz mu się od ucha do ucha śmieje. Z jego obrazów emanuje jakieś ciepło, wszystkie są pogodne. Czy to możliwe, czy coś takiego może się nam przydarzyć w ten cudowny letni dzień, pełen śpiewu ptaków i szumu drzew? Czy uda się ocalić na długo te obrazy pod powieką? Wszyscy z dnia na dzień robili się chudsi, brudniejsi i smutniejsi, jeśli to w ogóle było jeszcze możliwe... Tylko ten, kto miał dzieci, czasami się do nich uśmiechał. Co to za ogromny, dziki i piękny kraj krajobrazowo kraj. Aż czasem dziw bierze, że jego uroda kryje w sobie takie okrucieństwo. Byli to Rosjanie... Kobieta zaprosiła nas do środka... Poczęstowała nas herbatą i chlebem z kwaśnym mlekiem. Chleb pachniał tak wspaniale, że zrobiło mi się słabo... Nigdy w życiu żaden chleb tak mi nie smakował.”

 Pozycję tę dostałam od Wydawnictwa Axis Mundi.